Hayatım boyunca defalarca sordum kendime: “Sevgi sonsuz mudur?” Her seferinde cevabım değişti. Bazen bir bakışta başlayan ve ömür boyu sürecek gibi duran o derin bağlılık hissiyle sonsuz sevgiyi yaşadığıma inandım. Bazen de bir vedayla her şeyin silinip gittiğine şahit oldum.
Bence sevgi, bir duygudan çok bir karar, bir tavır ve bir emektir. Gün gelir, kalbimde fırtınalar kopsa bile sevmeye devam ederim çünkü sevgiyi seçmişimdir. Ama bazen öyle yorgun hissederim ki, sevgiye dair hislerim bile silikleşir. İşte tam bu noktada sorarım: Gerçekten sevgi bitiyor mu, yoksa sadece şekil mi değiştiriyor?
Aşk gibi yoğun duygular çoğu zaman geçici olabilir ama şefkat, sadakat ve anlayış temelli bir sevgi, zamanla evrilerek daha derin bir hâl alabilir. Belki de sonsuzluk, duygunun hiç değişmeden sürmesi değil; değişse bile kökünden kopmadan varlığını sürdürebilmesidir.
Ben artık şöyle düşünüyorum: Sevgi sonsuz olabilir, ama bu onun kendi kendine var olacağı anlamına gelmez. Ona zaman ayırmak, beslemek, anlamaya çalışmak gerekir. Aksi halde en güçlü duygular bile solup gidebilir.
Sonuç olarak, “Sevgi sonsuz mudur?” sorusunun cevabı tamamen bize bağlı. Sevmeyi bir eylem olarak sürdürebildiğimiz sürece, evet, sevgi sonsuz olabilir. Ama bunun için önce kendimizi tanımamız ve gerçekten sevmeye gönüllü olmamız gerekir.
